Menneskedagar

Mobilen, skjermen er ein spegel <br/>eit auge som stirer frå ei svartblank flod <br/>eg legg den vekk <br/>men den svarte flata kviler aldri <br/> <br/>den lastar inn i seg dagen, fuglesjelene <br/>nyheitene, <br/>måten blikket mitt glid over saker og ting på <br/>alle bilar <br/>all togn horisonten hadde <br/>ligg og prøver <br/>laste inn i seg Kolsekken i den sørlege himmelkvelven <br/>i all stillheit <br/>klarar det <br/> <br/>den ligg og sleng <br/>medan noko hos ekspansjonen av universet <br/>sender og sender berre til denne <br/> <br/>Hos Kjartan Hatløy går det ei naturleg line mellom den svarte skjermen i handa til det neste uhøyrlege kneppet i ei supernova, mellom heite maur på tørt lauv til nekropolisen Saqqara i det gamle Egypt. I Menneskedagar tek Hatløy steget vidare frå vårt avgrensa tilvære i kosmos til ein dimensjon attom tid og rom. Og attom, det er her.